Υπάρχει το εξής παράδοξο: Από την παιδική ηλικία τα περισσότερα παιδιά βομβαρδίζονται με δραστηριότητες που σχετίζονται με την τέχνη: μουσική, ζωγραφική, γλυπτική, χορός, θέατρο, φωτογραφία. Όλοι χαίρονται με τα δημιουργήματα και παραδέχονται τη συμβολή της τέχνης στις δεξιότητες και στην προσωπικότητα του παιδιού. Όλα καλά, μέχρι το σημείο που ξαφνικά θα πρέπει ο έφηβος –πλέον- να αφήσει την τέχνη του στην άκρη, γιατί «υπάρχει διάβασμα». Τι συμβαίνει όμως όταν ο έφηβος έχει αγαπήσει πραγματικά την τέχνη του, έχει ταλέντο και θέλει να την ακολουθήσει ως επάγγελμα;
Πολλοί αντιμετωπίζουν μία τέτοια απόφαση ως καπρίτσιο, ως κάτι περαστικό, ως κάτι απειλητικό που θα καταστρέψει το άτομο και το μέλλον του. Πώς μπορεί λοιπόν η τέχνη να θεωρηθεί μία ρεαλιστική επαγγελματική επιλογή;
Σε πρώτη φάση, θα πρέπει ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος να αναρωτηθεί και να αναγνωρίσει το βαθμό που επιθυμεί να ασκεί την τέχνη του και μέχρι ποιο σημείο είναι διατεθειμένος να πάει. Στο συγκεκριμένο χώρο, υπάρχει αρκετός ανταγωνισμός και αρκετή απόρριψη, ακριβώς επειδή υπάρχει αρκετή αφοσίωση. Σε ποιο βαθμό αντέχει να ξανασηκώνεται και να ζωγραφίζει, να χορεύει, να δημιουργεί με ακόμα μεγαλύτερο πάθος; Στη συνέχεια θα πρέπει να αναρωτηθεί τι είναι αυτό που επιδιώκει να πετύχει μέσα από το επάγγελμά του: Αναγνώριση, χρήματα, ασφάλεια, ελευθερία, καθημερινότητα;
Οι απαντήσεις α’ αυτά τα ερωτήματα είναι μια καλή αφετηρία για να αρχίσει ο ενδιαφερόμενος να επεξεργάζεται με ποιον τρόπο θα μπορέσει να ασκήσει την τέχνη του. Θα την ασκήσει αυτούσια, θα τη χρησιμοποιήσει ως βάση για να πετύχει αυτά που επιθυμεί με άλλο επάγγελμα, θα την κρατήσει ερασιτεχνικά «και βλέπουμε», θα τη μετατρέψει σε επιχείρηση, θα μπει στη διαδικασία να τη διδάξει; Πλέον ο καλλιτέχνης δεν εξαντλείται στο να ζωγραφίζει πίνακες που μπορεί να πουλήσει σε γκαλερί ή στο να πρωταγωνιστεί σε μεγάλες παραγωγές. Πλέον οι καλλιτέχνες έχουν επιλογές.
Επίσης, υπάρχουν και αρκετές Σχολές, δημόσιες και ιδιωτικές, όπου κάποιος μπορεί να σπουδάσει την τέχνη του και να εκτεθεί σε ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, τεχνικές και γνώσεις. Υπάρχουν και Οργανισμοί που στοχεύουν στην οικονομική στήριξη νέων καλλιτεχνών. Όσο πιο καλά γνωρίζουμε ένα χώρο, όσο πιο πολλές πληροφορίες μαζεύουμε τόσο πιο πολλές επιλογές εντοπίζουμε και δημιουργούμε.
Είναι ξεκάθαρο ότι μόνο το ταλέντο δεν αρκεί. Χρειάζεται δουλειά, εγρήγορση, διερεύνηση εναλλακτικών, ξεκάθαρος στόχος και πολύπλευρη ανάπτυξη εαυτού. Το ταλέντο εύκολα μπορεί να περάσει απαρατήρητο αν, για παράδειγμα, αυτός που το έχει δεν μπορεί να υποστηρίξει και να προωθήσει τον εαυτό του. Λίγο πολύ βέβαια, ό,τι χρειάζεται και στα υπόλοιπα επαγγέλματα. Ίσως όμως λιγάκι παραπάνω στο κομμάτι των τεχνών, ακριβώς γιατί υπάρχουν ακόμα στεγανά τύπου «α, παίζεις μόνο κιθάρα;». «Όχι μόνο: Δημιουργώ μουσική, έχω σπουδάσει μουσική, ξέρω να παίζω παραδοσιακά έγχορδα μουσικά όργανα, ασχολούμαι και με την ηχοληψία- αυτά για αρχή!»