«Δεν γεννιέσαι γυναίκα. Γίνεσαι.» Το γνωστό απόφθεγμα ανήκει στη Σιμόν ντε Μποβουάρ- διανοούμενη, φεμινίστρια, ακτιβίστρια – μία από τις σημαντικότερες μορφές του 20ου αιώνα. Απόφθεγμα που μας βάζει σε σκέψεις σχετικά με τη στάση που κρατάμε για το μεγάλωμα κοριτσιών και τελικώς με τη θέση που τους «δασκαλεύουμε» με άμεσο και έμμεσο τρόπο να έχουν στις σχέσεις, στην κοινωνία, στο σχολείο, στην εργασία.
Με τα στερεότυπα που ξεκινούν από τα παραμύθια με τις όμορφες και παγιδευμένες πριγκίπισσες, συνεχίζουν στο σχολείο με την αναμενόμενη έφεση των κοριτσιών στη γλώσσα και όχι στα μαθηματικά, συνεχίζουν στην επιλογή σπουδών, «σπούδασε κάτι για να βρεις σταθερή δουλειά, που να γίνεις γιατρός με άστατα ωράρια», συνεχίζουν στην αγορά εργασίας «βολέψου εδώ που έχεις τη δουλίτσα σου, που να γίνεις Manager με τις ευθύνες που θα έχεις», συνεχίζουν στην κοινωνία μας γιατί «πίσω από έναν δυνατό άνδρα κρύβεται πάντοτε μία γυναίκα».
Με τις στατιστικές που επιβεβαιώνουν τις διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες στο χώρο της εργασίας- για να μην επεκταθούμε σε τομείς που πληγώνουν περισσότερο- αφού συνήθως αυτές είναι που πρέπει να αποδείξουν ότι είναι ανθεκτικότερες, ότι δεν κάνουν λάθη, ότι προσπερνούν τα κακόγουστα και υποτιμητικά αστεία, ότι θα φέρουν εις πέρας τα καθήκοντα ρουτίνας και όχι τα απαιτητικά, ότι θα πληρωθούν λιγότερο αν και κάνουν την ίδια δουλειά, ότι αν βρεθούν στον ίδιο χώρο συναντήσεων με άνδρες, είναι περισσότερες οι πιθανότητες να είναι οι γραμματείς και όχι τα στελέχη.
Ο εορτασμός για την ημέρα της γυναίκας έρχεται να μας θυμίσει, κάθε χρόνο, τις κινητοποιήσεις και τις διαμαρτυρίες των γυναικών πίσω στο μακρινό 1909 για ίσα δικαιώματα στην εργασία και δικαίωμα ψήφου. Αν κάνουμε την αυτοκριτική μας ως γονείς, ως καθηγητές, ως εργοδότες, ως συνάδελφοι, πόσο έχουμε προχωρήσει και πόσο δρόμο έχουμε ακόμα μπροστά μας;
Μήπως είναι πλέον η ώρα να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε αυτό το «γίνεσαι» ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία που εξυπηρετεί στερεότυπα και στατιστικές και να ξεβολευτούμε; Να αντιμετωπίσουμε αυτό το «γίνεσαι» ως η ευκαιρία που χρειάζεται κάθε κορίτσι, κάθε γυναίκα να βρει αυτό που την εκφράζει και να έχει το χρόνο και τα μέσα να το κάνει πράξη; Να εμπνεύσουμε τη δραστηριοποίηση και την ανάπτυξη των γυναικών όχι ως κομμάτι μιας «πολιτικής ίσων ευκαιριών» αλλά ως το αυτονόητο, το κανονικό;