Το να μεγαλώσεις ένα παιδί είναι συνώνυμο με την ανθρώπινη φύση, είναι δηλαδή «φυσιολογικό». Το να είσαι επαγγελματίας είναι αναφαίρετο δικαίωμα και πάλι θεωρείται «φυσιολογικό». Πολλές γυναίκες, ωστόσο, έρχονται αντιμέτωπες με διάφορες προκαταλήψεις, σχόλια, απόψεις και πιέσεις όταν αποφασίζουν ότι θέλουν και τη μητρότητα και την καριέρα. Καταστάσεις που παρόλο που είναι αναμενόμενες και αυτονόητες, για κάποιο λόγο, δε συνδυάζονται στο μυαλό μερικών.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, διαμορφώνονται προκαταλήψεις και στερεότυπα σχετικά με το πόσο «καλή εργαζόμενη» είναι μία μητέρα, δηλ. μία γυναίκα επαγγελματίας, που μεγαλώνει και τα παιδιά της. Σίγουρα, όλοι έχουμε ακούσει ή έχουμε σιγομουρμουρίσει, κάποια στιγμή στη ζωή μας, κουβέντες όπως «ωχ, τώρα θα φεύγει απ’ τη δουλειά, όποτε αρρωσταίνει το μωρό;», «τι;, φεύγει από τις 17.00;», «τώρα σιγά μην ασχοληθεί σοβαρά με τη δουλειά της», «θα δουλέψει Σαββατοκύριακο;», «αποκλείεται να αναλάβει αυτό το project, αφού έχει συχνά ταξίδια» και διάφορα άλλα σχόλια. Σχόλια που ουσιαστικά αμφισβητούν την ικανότητα, την αξία, τη δέσμευση, την προθυμία, τη φιλοδοξία που μπορεί να έχει μία γυναίκα επαγγελματίας, ακριβώς επειδή ταυτόχρονα είναι και μητέρα.
Ναι, μια μητέρα, κάποια στιγμή, θα χρειαστεί να φύγει εκτάκτως από τη δουλειά της, θα χρειαστεί να δουλέψει από το σπίτι, θα χρειαστεί να πει «όχι» σ’ ένα project. Τέτοιες στιγμές όμως δεν έχουν όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα αν είναι άνδρες, γυναίκες, γονείς, παντρεμένοι κ.ο.κ.; Για τέτοιες στιγμές, και γενικώς για μια πιο προοδευμένη και ανθρώπινη εργασία, δε χρησιμοποιείται η τεχνολογία, το ευέλικτο ωράριο, και άλλες προσαρμοσμένες λύσεις; Επίσης, αυτές οι στιγμές δεν είναι παροδικές; Οπότε γιατί να στιγματίζουν και να χαρακτηρίζουν το σύνολο της επαγγελματικής πορείας του ατόμου;
Ευτυχώς, πλέον και παρατηρείται και δίνεται υποστήριξη, μέσα από επιπρόσθετες παροχές και φιλικές διαδικασίες, σε πολλούς γονείς και ειδικότερα στις μητέρες. Ωστόσο χρειάζεται να καλυφθεί ακόμα αρκετός δρόμος για να μπορούμε να πούμε με αυτοπεποίθηση ότι αυτή η «υποστήριξη» δεν είναι κάτι που δίνεται επιπλέον και δεν είναι για κάποιους τυχερούς, αλλά είναι το αναμενόμενο και το φυσιολογικό για όσους βρίσκονται σ’ αυτήν τη φάση της ζωής τους.
Αναπόφευκτα, η ζωή και του άνδρα και της γυναίκας αλλάζει όταν γίνονται γονείς. Ωστόσο, λίγο οι απαιτήσεις και οι συνήθειες της κοινωνίας, λίγο ο τρόπος που έχουμε για να κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, μεταφέρουν πίεση και ενοχές κυρίως στις πλάτες της μητέρας. Δηλαδή, ο πατέρας μπορεί να συνεχίσει να δουλεύει και άμα χρειαστεί να λείψει από τη δουλειά του για ένα οικογενειακό ζήτημα, επικροτείται ως «στοργικός». Αντίθετα, η μητέρα που θα αποφασίσει να συνεχίσει τη δουλειά της, ως επί το πλείστον, θα βρεθεί αντιμέτωπη με άκομψους χαρακτηρισμούς που τελικά την καθιστούν και κακή μητέρα «που αφήνει τα παιδιά της να τα μεγαλώσουν άλλοι» και κακή επαγγελματία «αφού τώρα έχει άλλες προτεραιότητες». Για να μην αναφερθούμε και στην πλύση εγκεφάλου που δέχονται τα κορίτσια απ’ όταν αρχίζουν και σκέφτονται «τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν», που πρέπει να διαλέξουν ένα επάγγελμα με ασφάλεια και με σταθερό ωράριο.
Η μητρότητα συνήθως εγκαινιάζει μια πληθώρα συναισθημάτων, ένα νέο τρόπο σκέψης, οργάνωσης, προνοητικότητας, αφοσίωσης, γρήγορης λήψης απόφασης και επίτευξης στόχων. Είναι μία εξέλιξη όπου εκθέτει τη γυναίκα σε περισσότερα ερεθίσματα, άρα σε περισσότερες εμπειρίες και γνώσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι μια μητέρα δε χρειάζεται στήριξη και βοήθεια από το περιβάλλον. Χρειάζεται. Μέσα απ’ αυτήν την υποστήριξη, την κατανόηση και την αποδοχή, θα μπορέσει να μεγαλουργήσει. Θα μπορέσει να δείξει τη θέληση και την ικανότητά της να μεγαλώσει τα παιδιά της και να πετύχει τα όνειρά της, όπως κάθε άνθρωπος.